Zaimek wskazujący wykorzystywany jest do określenia podmiotu lub przedmiotu, który jest znany dla rozmówcy lub była juz o nim wcześniej mowa. W języku nowogreckim występuje kilka zaimków należących do tej grupy:
αυτός, αυτή, αυτό, αυτοί, αυτές, αυτά
ten, ta, to, ci, te
wskazuje na to, co jest w pobliżu
Αυτός είναι ο φίλος μου. (Οn jest moim przyjacielem.)
(ε)τούτος, (ε)τούτη, (ε)τούτο, (ε)τούτοι, (ε)τούτες, (ε)τούτα
ten, ta, to, ci, te
wskazuje na to, co jest bardzo blisko nas, w zasięgu ręki i jednocześnie wyróżnia się z jakiegoś zbioru
Ετούτο εδώ είναι το βιβλίο μου. (Ta tutaj, to jest moja książka.)
εκείνος, εκείνη, εκείνο, εκείνοι, εκείνες, εκείνα
tamten, tamta, tamto, tamci, tamte, tamte
wskazuje na podmioty lub przedmioty, będące daleko od nas
Εκείνο τον άνθρωπο δεν τον ξέρω. (Nie znam tamtego człowieka.)
τέτοιος, τέτοια, τέτοιο, τέτοιοι, τέτοιες, τέτοια
taki, taka, takie, tacy, takie
wskazuje na cechy jakościowe podmiotu / przedmiotu
Τέτοιο φαγητό δεν έχω ξαναφάει. (Takiego jedzenia jeszcze nie jadłem.)
τόσος, τόση, τόσο, τόσοι, τόσες, τόσα
tyle
wskazuje na cechy ilościowe podmiotu / przedmiotu
Έχω τόση δουλειά! (Mam tyle pracy!)
Wszystkie z powyższcyh zaimków wskazujących przyjmują liczbę, rodzaj, osobę w zależności formy gramatycznej obiektu, który określają.
Odmieniają się tak, jak przymiotnik z końcówkami: -ος, -η, -ο, z wyjątkiem zaimka τέτοιος, który podlega deklinacji przymiotnikowej: -ος, -α, -ο (patrz: Przymiotnik).
Odmieniają się tak, jak przymiotnik z końcówkami: -ος, -η, -ο, z wyjątkiem zaimka τέτοιος, który podlega deklinacji przymiotnikowej: -ος, -α, -ο (patrz: Przymiotnik).