Zaimek jest częścią mowy zastępującą rzeczownik (ona), przymiotnik (jego), przysłówek (nigdzie) lub liczebnik (trzeci). Może również pełnić funkcje przydawki, czyli określać powyższe części mowy.
Zaimka używa się, by zapobiec powtarzaniu się części mowy w zdaniu. Dzięki nim wypowiedź może być zwięzła, a zarazem klarowna pod warunkiem, że odbiorca ma wiedzę na temat podmiotu lub przedmiotu, wyrażonego zaimkiem.
Z racji ograniczonej liczby przypadków w języku nowogreckim, zaimki, podobnie jak rodzajniki, odgrywają istotną rolę. Mianowicie, tworzą swoiste połączenia głównie z przedimkiem „σε”. Stają się wówczas wyrażeniami odpowiadającymi między innymi polskiemu celownikowi i narzędnikowi, np.
έρχομαι σε ‘σένα (przychodzę do ciebie)
Zaimki greckie dzielą się zarówno za względu na rodzaj odmiany (rzeczowne, przymiotne, liczebne, przysłówne), a także w zależności od funkcji, jaką pełnią w zadaniu: osobowe, dzierżawcze, zwrotne, określające, wskazujące, względne, pytające, nieokreślone.
Zaimka używa się, by zapobiec powtarzaniu się części mowy w zdaniu. Dzięki nim wypowiedź może być zwięzła, a zarazem klarowna pod warunkiem, że odbiorca ma wiedzę na temat podmiotu lub przedmiotu, wyrażonego zaimkiem.
Z racji ograniczonej liczby przypadków w języku nowogreckim, zaimki, podobnie jak rodzajniki, odgrywają istotną rolę. Mianowicie, tworzą swoiste połączenia głównie z przedimkiem „σε”. Stają się wówczas wyrażeniami odpowiadającymi między innymi polskiemu celownikowi i narzędnikowi, np.
έρχομαι σε ‘σένα (przychodzę do ciebie)
Zaimki greckie dzielą się zarówno za względu na rodzaj odmiany (rzeczowne, przymiotne, liczebne, przysłówne), a także w zależności od funkcji, jaką pełnią w zadaniu: osobowe, dzierżawcze, zwrotne, określające, wskazujące, względne, pytające, nieokreślone.