Znaki diakrytyczne (z greckiego: διακριτικός – różnicujący, oddzielający) są to znaki graficzne znajdujące się nad literą, pod nią, obok niej lub wewnątrz niej. Wpływają one na sposób jej wypowiadania, przez co tworzą niekiedy zupełnie nową literę. W języku polskim za pomocą znaków diakrytycznych utworzone zostały np. ą, ć, ż itd.
W nowej grece możemy odnaleźć takie znaki diakrytyczne, jak diereza i znak greckiego akcentu.
Diereza ( ¨ ) to dwie kropki występujące przy dwuznaku (αι, ει, οι, ου, υι), zawsze nad drugą samogłoską, dzięki którym wiemy, iż głoski te należy czytać oddzielnie i każdą z nich można uznać za oddzielny dyftong. Diereza zawsze znajduje się nad ι lub υ, np.
Jeżeli pierwsza samogłoska dwuznaku posiada akcent, wówczas diereza nie występuje:
Do znaków diakrytycznych należy również akcent „ ΄ ”, występujący zawsze nad samogłoską (patrz: Akcent wyrazowy).
W nowej grece możemy odnaleźć takie znaki diakrytyczne, jak diereza i znak greckiego akcentu.
Diereza ( ¨ ) to dwie kropki występujące przy dwuznaku (αι, ει, οι, ου, υι), zawsze nad drugą samogłoską, dzięki którym wiemy, iż głoski te należy czytać oddzielnie i każdą z nich można uznać za oddzielny dyftong. Diereza zawsze znajduje się nad ι lub υ, np.
- πλαϊνός [plajnos] (boczny)
- καταπραϋντικός [katapraidikos] (uspokajający)
- μυϊκός [mijkos] (mięśniowy)
- κοροϊδεύω [korojdewo] (nabierać kogoś, wystrychnąć na dudka)
Jeżeli pierwsza samogłoska dwuznaku posiada akcent, wówczas diereza nie występuje:
- άυπνος [aipnos] (bezsenny)
- πλάι [plai] (flaga)
Do znaków diakrytycznych należy również akcent „ ΄ ”, występujący zawsze nad samogłoską (patrz: Akcent wyrazowy).